του Γιώργου Καζολέα, Δικηγόρου σε Σ.Διονυσίου & Συνεργάτες Δ.Ε.Π.Ε.
Παρατηρείται συχνά η πρακτική των πιστωτικών ιδρυμάτων να ζητούν από το δικαστήριο άδεια για εκτέλεση παλαιότερων αποφάσεων που έχουν εκδοθεί εις βάρος οφειλετών τους. Η σχετική αίτηση στηρίζεται στη Διαταγή 40 θ.8 του Κανονισμού Πολιτικής Δικονομίας, όπου προνοείται: “Όταν παρέλθουν δώδεκα έτη από την απόφαση ή την ημερομηνία του διατάγματος, ή όταν έχει γίνει οποιαδήποτε αλλαγή στους διαδίκους οι οποίοι δικαιούνται ή υπόκεινται σε εκτέλεση, ο διάδικος ο οποίος ισχυρίζεται ότι δικαιούται σε εκτέλεση μπορεί να υποβάλει αίτηση στο Δικαστήριο ή το Δικαστή για άδεια να εκτελέσει ανάλογα. Και το Δικαστήριο ή ο Δικαστής εάν ικανοποιηθεί ότι ο διάδικος, ο οποίος υποβάλλει την αίτηση αυτή, δικαιούται να εκτελέσει, μπορεί να εκδώσει διάταγμα προς αυτό το σκοπό, ή μπορεί να διατάξει όπως οποιοδήποτε επίδικο θέμα ή ζήτημα αναγκαίο για να αποφασιστούν τα δικαιώματα των διαδίκων εκδικαστεί με οποιοδήποτε από τους τρόπους με τους οποίους μπορεί να εκδικαστεί οποιοδήποτε ζήτημα σε αγωγή. Και σε κάθε μια από τις περιπτώσεις το Δικαστήριο ή ο Δικαστής μπορεί να επιβάλει τέτοιους όρους ως προς τα έξοδα ή διαφορετικά, οι οποίοι θα είναι δίκαιοι”.
Σημειώνεται ότι το ανωτέρω χρονικό διάστημα ήδη έχει τροποποιηθεί τρεις φορες, καθώς αρχικά ήταν 6 έτη, το 2011 αυξήθηκε σε 10 και το 2020 έγινε 12, όπως ισχύει σήμερα.
Η χορήγηση άδειας για εκτέλεση δικαστικής απόφασης εναπόκειται στη διακριτική ευχέρεια του Δικαστηρίου. Σύμφωνα με τη νομολογία, τα κριτήρια για να δοθεί η άδεια εκτέλεσης είναι (α) η ημερομηνία, το αρχικό ποσό της απόφασης και το οφειλόμενο ακόμα ποσό, (β) ότι ο αιτητής δικαιούται σε εκτέλεση της απόφασης και (γ) να αιτιολογεί την καθυστέρηση[1]. Το Δικαστήριο εν προκειμένω σταθμίζει μεταξύ της υποχρέωσης να μην παραμένει μια δικαστική απόφαση ανεκτέλεστη επί μακρόν και της υποχρέωσης για διαφύλαξη του κύρους της δικαστικής διαδικασίας, το οποίο διαφυλάσσεται με την εκτέλεση των αποφάσεων. Κατά την άσκηση της διακριτικής ευχέρειας του Δικαστηρίου το προεξάρχον κριτήριο είναι η κρίση περί του δυσμενούς ή όχι επηρεασμού του χρεώστη[2].
Επομένως όταν διαπιστώνεται ότι ο εξ αποφάσεως πιστωτής επί μακρόν δεν έλαβε μέτρα εκτέλεσης και δεν παρέχει επαρκή εξήγηση για αυτό, τότε δεν θα γίνεται δεκτή η αίτηση.
Στις περιπτώσεις όπου η τράπεζα έχει παραλείψει ή/και ολιγωρήσει να λάβει μέτρα εκτέλεσης της απόφασης για μεγάλο χρονικό διάστημα κατά του εξ’ αποφάσεως οφειλέτη ή και έχει παραλείψει επί μακρόν να αιτηθεί άδεια για εκτέλεση της απόφασης, με αποτέλεσμα να παραβλάπτονται τα συμφέροντα του οφειλέτη, οι προϋποθέσεις για παραχώρηση άδειας δεν θα συντρέχουν και η αίτηση θα πρέπει να απορρίπτεται.
Το παρόν άρθρο έχει μόνο ενημερωτικό χαρακτήρα. Για οποιοδήποτε θέμα εκτέλεσης δικαστικής απόφασης και κάθε ζήτημα τραπεζικού δικαίου, επικοινωνήστε μαζί μας στο τηλ. +35722272360 / email: info@dplawcyprus.com
(photo freepik.com)
___________
[1] Συνεργατική Πιστωτική Εταιρεία Κοντέας ν. Μιχαήλ κ.ά. (2012) 1(Γ) Α.Α.Δ. 1604
[2] Εθνική Τράπεζα Ελλάδος ν.Λοιζου κ.α. (2018) ΕΔ Λευκωσίας